z cyklu: Legionowo - podróż w czasie...

   Pierwsze zdjęcie ukradłem z lokalnej gazety. Zrobione jeszcze za władzy ludowej,  być może radzieckim Zenitem albo Smieną. W sklepie na rogu, który jest głównym bohaterem fotki można było wtedy wystać telewizor kolorowy Iskra na pilota albo dywan z Kowar udający persa. Wzrok przechodniów łaskotała podówczas wystawa pobliskiego kiosku Ruchu. Do smakoszy nikotyny łasiły się tam paczki Sportów i Giewontów, dumnie prężył swoją wściekle niebieską butelkę szampon Familijny, spragnione dotyku robotniczo-chłopskich dłoni kusiły płachty Trybuny Ludu oraz Chłopskiej Drogi. Jeśli dodać do tego, że szczęściarzom to i mogło się trafić  mydełko For You albo pasta do zębów Pollena 66 co się pieniła jak jakaś zagraniczna, a  na pławiących się w zbytku czekały wypasione lusterka ze zdjęciem Szarika, naboje do korkowca i muchos innych productos to mogło człowieka wyrwać z butów? Mogło. 
   A dziś?.. Drugie zdjęcie - tego samego budynku - zrobiłem całkiem niedawno, można powiedzieć że przed chwilką. Dwa banki, salon operatora telefonii komórkowej, salon znanego legionowskiego optyka z gabinetem lekarskim, salon odzieży damskiej. Nic szczególnego,  nuda panie, no nie ma o czem pisać.

l'art pour l'art czyli sztuka dla sztuki na przykładzie fragmentu ulicy Ogrodowej...

   Po sukcesie austriackiego szansonisty niejakiego Toma Neuwirtha znanego bliżej jako Conchita Kiełbasa vel Kobieta z Brodą zadałem sobie pytanie czy w dobie straszliwej komercji,  w czasach kiedy zalewa nas szajs  i poraża epatowanie skandalem, jest miejsce dla czystej sztuki. Takiej, co poza samą estetyką nie spełnia innych funkcji. Takiej sztuki dla sztuki. Przykładzik znalazłem w naszym zacnym pueblo.
   Chodniczek w pewnym miejscu ulicy ma szerokości raptem ze dwadzieścia centymetrów.  Nie da rady przetruchtać po nim nawet japońska gejsza. Pożytku więc z chodniczka tyle, co z psa gnoju ale poza tym nie ma się do czego przyczepić.

peesik: świat zapewne guzik obchodzą moje poglądy w kwestii Kiełbasy. Gdyby jednak ktoś je chciał znać, to od lat preferuję głogowską podsuszaną. Ale ja stary jestem to i moje preferencje odstają pewno od poglądów współczesnego ełuropejczyka.

niech pieśń wychwala dzieło nowe czyli lody w Limoni...

   Na fejsie wyczytałem, że to będzie pierwsza liga, że oesu i że majtki z głów. Poszedłem i sprawdziłem nową lodziarnię Limoni. Czy tak będzie zawsze, że jedna solidna porcja w Limoni równa się dwóm nędznym porcjom u konkurencji tego nie wiem. Cena pięciu złotych jednak do czegoś zobowiązuje. Nieprawdaż? Smakowo Limoni chyba nie mają w mieście z kim powalczyć chociaż wybór na razie nie jest zbyt wielki i ogranicza się wyłącznie do klasyki.  Lody są esencjonalne i naprawdę pyszne. Kiedy jednak zapytałem pana w kapelusiku ( wyglądał mi na najbardziej zorientowanego w tym lokalu) o lodowe desery, włoską kawę, ciasta,  facet był zakłopotany.
Czy to będzie lokal klimatyczny? Raczej nie. Bardzo oszczędne wnętrze, miła ale zestresowana obsługa, brak hot spota, obrzydliwy ceglany mur w ogródku...
Plusem jest parę metrów kwadratowych piaskowej plaży i możliwość zamówienia w innym języku niż polski (słyszałem go na własne uszy).